Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας ξεκίνησε το 1931, στο Σικάγο, όταν μια μικρή ομάδα επιστημόνων συμφώνησαν να ερευνήσουν την πιθανότητα πρόκλησης αορατότητας. Η ομάδα αυτή περιελάμβανε τον Τζον Χάτσινσον (John Huntchinson), Πρύτανη του Πανεπιστημίου του Σικάγο, τον Δρα.Ο κύριος Φ. Ρούσβελτ (F.Roosevelt), (τότε Υπουργός Ναυτικών), ήταν προ σωπικός φίλος του Τέσλα, και το 1933 του ζήτησε να γίνει ο διευθυντής αυτού που αργότερα έγινε γνωστό σαν "Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας".
Το 1934 η ομάδα μεταφέρθηκε στο Πανεπιστήμιο Πρίνοτον (Princeton) όπου προσχώρησαν και οι: Δρ. Τζον Φον Νόϊμαν (Dr. John Von Neumann), ο Τ. Τάουνσεντ Μπράουν (Τ.Townsend Brown), (αργότερα γνωστός για την εργασία του πάνω στους ηλεκτροστατικά ελεγχόμενους ιπτάμενους δίσκους), και κάποιος Δρ. Λέβινσον (Dr.Levinson), του οποίου οι μαθηματικές εξισώσεις σχετικά με το χρόνο θεωρούνταν ανεκτίμητες. Το 1936, έγινε ένα πρώτο πείραμα με κάποια συσκευή, η οποία κατάφερε να προκαλέσει μερική "αορατότητα".
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ "ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ" (PROJECT RAINBOW)
Το 1940, το σχέδιο μεταφέρθηκε στο Ναυπηγείο του Πολεμικού Ναυτικού, στο Μπρούκλιν και διαβαθμίστηκε με το όνομα: "Σχέδιο Ρέϊνμποου". Τότε κατόρθωσαν να "εξαφανίσουν" εντελώς ένα (μη επανδρωμένο) ναρκαλιευτικό. Έφτιαξαν μία σειρά από τέσσερα κωνικά πηνία με δύο πομπούς ραδιοφώνου και μια κύρια γεννήτρια. Έτσι δημιούργησαν έντονα μαγνητικά πεδία. Τα πηνία αυτά είχαν αντίθετη τάση, και έτσι παρήγαγαν ένα μηδενικό μαγνητικό πεδίο, που τότε ονομάσθηκε μη ανυσματικό πεδίο.
Το 1942 δόθηκε στον Τέσλα ένα πολεμικό πλοίο για να το κάνει αόρατο, αλλά αυτό που τον ανησυχούσε ήταν ότι στο πείραμα θα έπαιρνε μέρος και το πλήρωμα. Διαμαρτυρήθηκε, λέγοντας ότι οι επιστήμονες δεν γνώριζαν τίποτα για τις πιθανές επιπτώσεις στο προσωπικό του πλοίου από την έκθεσή του σε εξαιρετικά μεγάλες ηλεκτρικές τάσεις.
Ο Τέσλα λοιπόν ζήτησε περισσότερο χρόνο για να ξανασχεδιάσει τον μηχανικό εξοπλισμό, αλλά του απάντησαν ότι το πείραμα θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις 12 Αυγούστου του 1943. Τον Μάρτιο του 1942 έγινε το πείραμα, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Δεν αποκλείεται, ο ίδιος ο Τέσλα να είχε σαμποτάρει αυτό το πείραμα, αλλά εν πάση περιπτώσει, το γεγονός αυτό του έδωσε την ευκαιρία να παραιτηθεί και να παραδώσει την διοίκηση στον Φον Νόϊμαν. Δέκα μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1943, ο Τέσλα βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που έμενε, στην Νέα Υόρκη.
Όταν ανέλαβε ο Φον Νόϊμαν, του δόθηκε ένα συνοδευτικό αντιτορπιλικό που αργότερα ονομάστηκε Έλντριτζ (Eldridge). (Πραγματοποίησε σημαντικές αλλαγές στις γεννήτριες και τους πομπούς, αλλά πανικοβλήθηκε όταν ένας τεχνικός έπεσε αναίσθητος, κτυπημένος από ένα τεράστιο ηλεκτρικό τόξο, και έτσι αφαίρεσε τις περισσότερες τροποποιήσεις).
Στις 9 το βράδυ, στις 20 Ιουλίου του 1943, το νέο σκάφος ήταν έτοιμο για την πραγματοποίηση του πρώτου πειράματος, επανδρωμένο με ένα μικρό πλήρωμα. Στην καμπίνα ελέγχου βρίσκονταν δύο νέοι επιστήμονες, ο Έντουαρντ και ο Ντάνκαν Κάμερον (Eduard, Duncan Cameron). Όταν γύρισαν τον διακόπτη, τα ραντάρ δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το πλοίο, και οπτικά έγινε αόρατο.
Είκοσι λεπτά αργότερα το πλοίο επανεμφανίστηκε, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος βρισκόταν σε μια κατάσταση υστερίας ή είχε μία έντονη αίσθηση ναυτίας. Όταν όμως ο Φον Νόϊμαν ζήτησε από το Ναυτικό να του δώσει περισσότερο χρόνο για να διορθώσει το πρόβλημα, ο Αρχηγός των Ναυτικών Επι χειρήσεων και Επικεφαλής των Σχεδίων μάχης, του απάντησε ότι η δοκιμή πρέπει να είναι έτοιμη μέχρι τις 12 Αυγούστου του 1943, με το αιτιολογικό ότι το σχέδιο της αορατότητας ήταν η εναλλακτική λύση του σχεδίου της ατομικής βόμβας ως το μυστικό όπλο που θα κέρδιζε τον πόλεμο.
Το Ναυτικό τότε ζήτησε η αορατότητα να υφίσταται μόνο για τα ραντάρ, έτσι ο Φον Νόϊμαν τροποποίησε τον μηχανισμό ούτως ώστε να ανταποκρίνεται σ αυτή και μόνο την απαίτηση του Επιτελείου. Την πολυτάραχη ημέρα της 12ης Αυγούστου του 1943 πραγματοποιήθηκε το περίφημο Πείραμα της Φιλαδέλφειας με ένα νέο πλήρωμα και με τους αδελφούς Κάμερον ξανά μέσα στην καμπίνα ελέγχου. Για περίπου εξήντα με εβδομήντα δευτερόλεπτα το Έλντριτζ χάθηκε από το ραντάρ.
Τότε ξαφνικά, εμφανίστηκε μια μπλε λάμψη και το πλοίο εξαφανίστηκε (έγινε αόρατο) για περισσότερο από τρεις ώρες. Ο Αλφρεντ Μπίελεκ (γνωστός τότε με το όνομα Έντουαρντ Κάμερον), και ο αδελφός του (ο Ντάνκαν) ανέβηκαν στο κατάστρωμα και παρατήρησαν ότι το πλήρωμα βρισκόταν σε μια κατάσταση παράκρουσης, και εφόσον δεν μπορούσαν να σταματήσουν την λειτουργία του μηχανισμού αποφάσισαν να πηδήξουν στη θάλασσα.
Αλλά, αντί να πέσουν στο νερό έπεσαν σε μια δίνη του χρόνου, και έτσι προσγειώθηκαν νύκτα πάνω σε γρασίδι, στην περίμετρο της Στρατιωτικής Βάσης Μόντοκ (Montauk) στο Λονγκ Άϊλαντ της Νέας Υόρκης, στις 12 Αυγούστου του 1983, ΑΚΡΙΒΩΣ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! Εντοπίστηκαν από ένα ελικόπτερο που περιπολούσε στην περιοχή και οδηγήθηκαν σε ένα υπόγειο όροφο της βάσης. Ο Φον Νόϊμαν, που ήταν ο υπεύθυνος της βάσης, είχε προβλέψει την άφιξη τους και ήταν εκεί για να τους καλωσορίσει.
(Για τα κρατικά ληξιαρχεία, ο Φον Νόϊμαν είναι νεκρός από το 1957).
sevasmoskaieilikrineeia-sensor.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου