Οι αρχικές προσπάθειες της ομάδας εστιάστηκαν στην ανακάλυψη μιας εισόδου για τη θρυλική Τσινκάνα. Οι ντόπιοι τους πληροφόρησαν ότι μια από τις βασικές εισόδους στην υπόγεια αυτή πόλη ήταν κάτω ακριβώς από το αρχαιολογικό οχυρό του Σακσαχουάιμαν (του οποίου η γιγάντια λιθοδομή θεωρείται προ-ινκαϊκής προέλευσης), ένα περίπου χιλιόμετρο μακριά από το Κούζκο. Άλλες πάλι πηγές υποδείκνυαν την ύπαρξη δυο άλλων εισόδων: μιας στο Κορικάντσα, ή παλάτι του Ήλιου, το οποίο κατεδαφίστηκε μερικά στη διάρκεια της Ισπανικής κατοχής για να κτισθεί το Μοναστήρι Καρμελίτε, και μια ακόμα κάτω από το μεγάλο καθεδρικό ναό του Κούζκο.
Τα μέλη της ομάδας δεν εξεπλάγησαν όταν οι λόγιοι του Πανεπιστημίου Σαν Αντόνιο Ντε Άμπαντ και του Πανεπιστημίου των Άνδεων, και των δυο στο Κούζκο, αρνήθηκαν να τους μιλήσουν για την θρυλούμενη υπόγεια πόλη. Κατάφεραν όμως να αποκτήσουν πρόσβαση στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου των Άνδεων, όπου βρήκαν μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Από εκεί έμαθαν ότι το 1952 μια μικτή ομάδα από 12 Γάλλους και Αμερικανούς εξερευνητές κατάφερε να μπει από την είσοδο του Σακσαχουάιμαν, με προμήθειες πέντε ημερών για την, όπως την ονόμασαν, «μεγαλύτερη ανακάλυψη από την εποχή του Μάτσου Πίτσου».
Η ομάδα μπήκε στην είσοδο του Σακσαχουάιμαν, αλλά δεν ξαναφάνηκε για δεκαπέντε μέρες, όταν πρόβαλλε τελικά από τη τρύπα παράφρων ο Γάλλος εξερευνητής Φιλίπ Λαμοντιέρ με ορατά τα σημάδια πάνω του της κακής διατροφής και ακόμα της βουβωνικής πανώλης (την οποία ο ρ. Ρίος απέδωσε στις νυχτερίδες που κατοικούσαν στους υπόγειους χώρους). Ο συντετριμμένος, μοναδικός επιζών εξερευνητής ανέφερε ότι οι σύντροφοί του είχαν πεθάνει και μερικοί από αυτούς είχαν πέσει μέσα σε απύθμενα χάσματα.
Ανάμεσα στα αντικείμενα που έφερε πίσω του ήταν ένα φύλλο καλαμποκιού φτιαγμένο από ατόφιο χρυσό, το οποίο εμπιστεύθηκε αργότερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Κούζκο. Νηφάλια, παρόλη την εμπειρία του Λαμοντιέρ, η ομάδα του ρ. Ρίος ζήτησε αποφασιστικά από το Εθνικό Ινστιτούτο Πολιτισμού την άδεια να εισέλθει με δική της ευθύνη στις υπόγειες στοές και να απομακρυνθεί το τσιμεντένιο κάλυμμα από την είσοδό τους.
Η γραφειοκρατία όμως εκώφευσε στις παρακλήσεις τους και αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν άλλους, πιο πλάγιους τρόπους, για να επιτύχουν το σκοπό τους. Έδωσαν ένα «γενναίο ποσόν» στους φρουρούς ασφαλείας του Σακσαχουάιμαν και κατάφεραν να μπουν σε έναν από τους συνδεόμενους θαλάμους του υπόγειου συγκροτήματος. Εφοδιασμένοι με υπέρυθρα κιάλια εισχώρησαν σε ένα συνδετικό πέτρινο θάλαμο ύψους περίπου 1,1 μέτρων, όπου, όπως παρατήρησε ο ρ. Ρίος, "Η δυσωδία μου προκαλούσε ναυτία, καθώς είχε χρησιμοποιηθεί για κάποιο καιρό σαν αποχωρητήριο. Για κάποιο όμως παράξενο λόγο η λιθοδομή δεν αντανακλούσε τις υπέρυθρες ακτίνες. Με τη βοήθεια όμως του φίλου μας Τζωρτζ Ζεγκάρα βάλαμε ένα φίλτρο ακτίνων-X (RAD-2), το οποίο μας παρείχε μια ραδιοαδιαφάνεια από 400 μέχρι 600 τοις εκατό εκείνης τους αλουμινίου".
"Με αυτό το τρόπο φτάσαμε σε ένα διάδρομο του οποίου το ύψος ελαττωνόταν προοδευτικά φθάνοντας στα ανεπαρκή 94 εκατοστά και δεδομένου ότι το μέσο ύψος μας ήταν 1.80 μέτρα, δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να επιστρέψουμε στο σημείο αφετηρίας μας". Η ομάδα δοκίμασε ένα μετρητή Γκάιγκερ για την ανίχνευση ακτινοβολιών, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Μέσω όμως του φίλτρου ακτίνων-Χ, RAD-2, μπόρεσαν να τραβήξουν μερικές φωτογραφίες που τους οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι οι διάδρομοι ήσαν επενδεδυμένοι με ένα βαρύ μέταλλο και ότι υπήρχαν σχισμές στη λιθοδομή που επέτρεπαν πράγματι τη δίοδο των ακτίνων-Χ. Σε αυτό το σημείο ο οδηγός τους εγκατέλειψε την αποστολή φοβούμενος τα αντίποινα του Ινστιτούτου Πολιτισμού. Όπως ανέφερε τότε ο ρ. Ρίος οι εικόνες που συνέλαβαν με τη συσκευή RAD-2 θα αναλύονταν από τον Κάρλος Γκαρσία και τον Γκουιλέρμο Λα Ρόζα Ρίχαρντσον της Σχολής Μηχανολογίας στη Λίμα του Περού.
ΠΗΓΗ: kalyterotera.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου