Ο προπελασγικός μύθος της δημιουργίας μας δίνει μία καταρχήν εικόνα του τι είναι παράλληλο Σύμπαν. Τα προσωποποιημένα σύμπαντα της Ευρυνόμης και του Οφίωνα δημιούργησαν το δικό μας Σύμπαν και, ενδεχομένως, κάποια άλλα. Αυτά, αναμεταξύ τους, είναι «συγγενικά».
Πέρα από το δικό μας υπάρχει, τουλάχιστον, ένα ακόμα σύμπαν όμοιο, ή παρόμοιο, ή λίγο διαφορετικό, ή και τελείως ξένο με το δικό μας Σύμπαν. Ωστόσο, μπορεί το δικό μας Σύμπαν να ενυπάρχει σε κάποιο άλλο, το οποίο, όμως, δεν αντιλαμβανόμαστε.
Μεταφέροντας σε απλή εκλαϊκευμένη γλώσσα την επιστημονική, έχουμε τα εξής:
Σε κάποιο άλλο σύμπαν υπάρχει ένας κόσμος «αντίγραφο» σαν τον δικό μας και, μάλιστα, υπάρχουμε και εμείς –εσύ που διαβάζεις την ανάρτηση και ο γράφων που την έγραψε– και κάνουμε πάλι το ίδιο κάπου αλλού (η πιο συζητημένη μορφή παράλληλου σύμπαντος).
Μερικά καλά παραδείγματα για να προκαλέσουμε την αντίληψή μας θα ήταν: το αρσενικό και το θηλυκό, το DNA αλλά, τα φράκταλ. Αλλά υποθέτω, το καλύτερο από όλα θα ήταν τα δίδυμα αδέρφια, μιας και ούτως ή άλλως «λειτουργούν» σκέφτονται και δρουν με ένα «κοινό» τρόπο.
ΤΟ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΟ ΣΥΜΠΑΝΕπίσης μπορεί να υπάρχουν άλλα σύμπαντα περισσότερων διαστάσεων από το δικό μας τρισδιάστατο (μήκος, πλάτος και ύψος). Μπορεί να υπάρχουν 4, 5, 6… ν=άπειρες διαστάσεις που η μεγαλύτερη εμπεριέχει όλες τις υπόλοιπες. Και πάλι, όλες είναι συγγενικές.
Εάν ήμασταν δυσδιάστατα όντα που ζούσαμε σε έναν κόσμο με δύο διαστάσεις, μήκος και πλάτος, δηλαδή σε μία επιφάνεια, σε μία κόλλα χαρτί, δεν θα μπορούσαμε να σηκώσουμε το τηλεσκόπιο (γιατί δεν έχουμε ύψος) και να δούμε άλλα σύμπαντα (κόλλες χαρτί) ακόμα κι αν αυτά ήταν δυσδιάστατα (εκτός αν αυτά βρίσκονταν στην ίδια επιφάνεια με την δική μας, αλλά τότε θα μιλούσαμε για το ίδιο σύμπαν-δυσδιάστατη επιφάνεια).
Τα δυσδιάστατα όντα μπορούν, μέσω των μαθηματικών, να αποδείξουν την ύπαρξη ενός τρισδιάστατου κόσμου αλλά δεν έχουν τα απαιτούμενα αισθητήρια όργανα για να τον αντιληφθούν. Εμπειρικά, όμως, μπορούν να τον αισθανθούν σαν κάποιο θαύμα ή σαν κάποιο μεταφυσικό φαινόμενο, εάν και εφόσον ο προσωπικός τους κόσμος (ο ιδιαίτερος χώρος στην κόλλα χαρτιού που ζουν) υποστεί από τον τρισδιάστατο κόσμο κάποιο πλήγμα (π.χ. να βραχεί από μία σταγόνα νερού).
Ένας τρισδιάστατος κόσμος (αυτός που ζούμε) έχει άμεση αντίληψη του δυσδιάστατου. Αντίθετα, για έναν κόσμο τεσσάρων διαστάσεων πέντε, έξι και όλες τις παραπάνω, δεν έχει. Όσο «ψηλότερα» στις διαστάσεις, ζει κάποιο ον, τόσο ευκολότερα μπορεί να αντιληφθεί τους κόσμους με τις μικρότερες διαστάσεις.
Σύμφωνα με τον Robert Charroux στο βιβλίο του Παράλληλοι Κόσμοι: «Οι κόσμοι με τις πολυάριθμες διαστάσεις δεν διαθέτουν αναγκαστικά την δομή του τρισδιάστατου σύμπαντος, όπως τον συλλαμβάνουμε τώρα, έστω και ελλειπτικά».
Για κάθε μας επιλογή οι πραγματικότητες χωρίζονται!
Κάθε φορά που βρισκόμαστε σε μία συνειδητή ή υποσυνείδητη επιλογή να διαλέξουμε ή να προτιμήσουμε ανάμεσα σε κάποια πράγματα, τότε, δημιουργούνται τόσες «πραγματικότητες» ή «παράλληλα σύμπαντα» όσες και οι πιθανότητες επιλογής.
Παράδειγμα. Πλησιάζουμε σε ένα καναπέ. Αν καθίσουμε σχηματίζεται η πραγματικότητα Νο1, αν δεν καθίσουμε και προχωρήσουμε τότε σχηματίζεται η Νο2 όπου συνεχίζουμε να προχωράμε. Στην Νο1 όπως καθόμαστε μπορούμε να ονειρευτούμε-φανταστούμε ότι κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα γιατί είναι μία επιθυμία μας. Στην Νο2 δεν καθίσαμε στον καναπέ γιατί πήγαμε για μπάνιο: το όνειρο της Νο1…
Και κάπως έτσι, ίσως, να δικαιολογούνται οι «Ιδέες» του Πλάτωνα που «υπάρχουν» κάπου και εμείς τις «συλλαμβάνουμε!
Όλα αυτά μπορούν να συμβούν στον κόσμο των μικροσωματιδίων με βάση την κβαντική θεωρία. Και ας μην ξεχνάμε ότι τα πάντα γύρω μας, ακόμα και εμείς οι άνθρωποι, αποτελούμαστε από μικροσωματίδια και ότι όλες οι πράξεις μας δεν είναι παρά σύνολα χιλιάδων «επιλογών» που πραγματοποιούν αυτά τα μικροσωματίδια κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου μέσα στο σώμα μας, στο μυαλό μας και τις σκέψεις μας.
Το όνειρό μας και η πραγματικότητά του!
Όπως είδαμε και στο παράδειγμα, όλες αυτές οι «παραδοξότητες» έχουν την δυνατότητα της μεταξύ τους «επικοινωνίας-πρόσβασης» κι έτσι μπορούν να «λυθούν» πολλά μυστήρια, μεταφυσικά και άλλα: déjà vu, προφητείες, ταξίδια στο παρελθόν ή στο μέλλον κλπ.
Σε όλες τις περιπτώσεις ο χωροχρόνος που «κολυμπάνε» όλα τα σύμπαντα, βάση απλής λογικής, πρέπει να είναι κοινός, ελαστικός και με την πιθανότητα να μπορούν τα ενυπάρχοντα σύμπαντα να κινούνται, να είναι αλληλοεξαρτώμενα, να έχουν την δυνατότητα έστω κάποιας ευκαιριακής επαφής και κατά πάσα πιθανότατα να εναλλάσσονται, να συγχωνεύονται, να αλληλοεπιδρούν ή και να διασταυρώνονται μεταξύ τους.
Όλα αυτά είναι ιδιότητες του αιθέρα –μιας και πρόκειται για το «κοσμικό ρευστό που πληρεί τα πάντα» όπως είπε ο Ορφέας. Κι απ' ότι φαίνεται ο Αιθέρας και ο χωροχρόνος έχουν πολλά κοινά.
logioshermes.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου